Vorig jaar in de zomer waren wij in verwachting van ons 2de kindje. Na een, zoals ze ze zeggen, slechte zwangerschap van bijna drie maand moesten we onze wens even on hold zetten. De uitgerekende datum was 3 maart. Vandaag dus.
Dat ik nu al zes maanden ons volgende wondertje mag dragen is maar een kleine troost. Alles loopt wel goed maar helemaal niet zorgeloos. We weten dan wel niet wat we juist moeten missen. Maar zou het een jongen of een meisje geweest zijn? Zou ons gezin er dan helemaal anders hebben uitgezien? Zo veel vragen maar hier zal nooit een antwoord op komen.
We hebben het hier thuis niet meer over gehad en voor ons als gezin werkt dit wel maar heel af en toe sta ik wel stil bij ons verlies en heb ik het moeilijk. Ik draag dit dan ook mee voor de rest van mijn bestaan. En vandaag voel ik dan nog iets meer dat ik het moeilijk heb en dit misschien nog niet helemaal verwerkt heb. Dit komt ook omdat het daarna allemaal zo snel ging dat we precies de tijd niet gehad hebben om écht te rouwen en het een plaats te geven. Het laatste wat ik wil is dit verlies minimaliseren want dan zou ik het er later denk ik nog veel moeilijker mee hebben.
Dit is één van die moeilijke dagen waar ik op voorhand al tegen op keek. En hij blijkt even moeilijk dan ik dacht dat hij zou zijn. Op deze dag alleen thuis zitten is het laatste wat ik nu wou. (Schrijf ik terwijl ik naar Notting Hill kijk in de hoop dat al die opgekropte tranen er eens uit zouden vloeien). Vandaag ben ik ook wel even naar de Nine geweest met mijn mama maar we hebben het er niet over gehad. Bewust denk ik. Tegen haar kan ik normaal zo wat alles zeggen maar dit onderwerp lukt ons beiden niet. Omdat ze nooit met dit onderwerp in contact geweest is heb ik het gevoel dat ze dit ook niet kan begrijpen. Mijn gedachten verzetten kan ze anders wel als de beste dus dat is voor mij ook goed.
Na vandaag wil ik graag alleen nog vooruit kijken en van deze zwangerschap proberen te genieten. Als er nog eens een moeilijk moment komt dan is dat ok maar ik wil niet terug in die negatieve spiraal terecht komen. Ik wil niet het gevoel krijgen dat ik niet triest mag zijn maar eerder niet moet zijn. Van mezelf dan. Want wat mensen rond om zo vaak zeggen klopt meestal niet met mijn eigen gevoel.
Dit wil ik nog even kwijt
Voor alle mama’s, bijna mama’s, wens mama’s, plus mama’s, .. een hele dikke knuffel voor jullie. Jullie doen het allemaal zo goed en ik ben er zeker van dat iedereen wel eens moeilijke momenten doorgaat maar hier komen we dan ook wel weer sterker uit hè.
#momsunited
Ooh wat erg!
Ik heb mijn dochtertje moeten afgeven op 24 weken zwangerschap ze is van ons heen gegaan 05 april 2020 door een infectie in de placenta?… hett was ons eerste kindje waar we zo naar uit gekeken hebben.. maar is moeilijk te verwerken zeker dat je op en normale bevalling mijn kindje heb moeten afgeven en die toch 20 minuten geleefd heeft… ons dochtertje woog 540gr en hete Thalia… we hebben ze dan wel nog uiteraard mogen vast houden .. maar ze was toen al vertrokken naar de hemel. Ik heb ze dan wel dood vast gehouden? en wij hopen dat we toch nog een broertje of een zusje mogen verwelkomen.. veel sterkte aan jullie ook ?