Sinds twee weken zijn onze nachten terug onderbroken. We dachten intussen een vast stramien gecreëerd te hebben maar dit blijkt nu dus allemaal vergeten. We zijn moe. Elke nacht zo’n vier keer moeten gaan sussen, tutje geven, verpamperen, .. Zelfs uit wanhoopsdaad gaan we een fles geven in de kamer naast ons. Dit laatste blijkt meestal wel te werken maar is steeds van korte duur.
Het is nu 04:30 en ik durf gewoon niet meer te slapen omdat ik me er elke keer weer zo ziek van voel als ze naast mijn hoofd ligt te schreeuwen (de babyfoon staat op mijn nachtkastje). En God weet voor wat.
Lezing Hanne Luyten
Ik ging eerder deze avond naar een lezing van Hanne Luyten samen met mijn mama. Zij voelde zich daar heel even té oud voor om tussen al die jonge mama’s te zitten. Dat was helemaal niet nodig want op eerlijk ouderschap staat toch helemaal geen leeftijd. Het werd een fijne avond met heel veel erkennende knikjes en gelach tot de tranen ons in de ogen stonden.
Het ging over eerlijk ouderschap en zowat alles er rond. Dit onderwerp ligt me heel nauw aan het hart omdat ik het super belangrijk vind dat mama’s en papa’s niet het gevoel hoeven te krijgen dat ze er alleen voor staan.
Ik vertelde mama dat ik ten zeerste betwijfelde of we nu aan een tweede zouden beginnen moesten we nu al geen volgend kindje verwachten. Ik verklaar me even nader.. Billie is een schat van een kind waar we heel bewust voor gegaan zijn samen maar de afgelopen twee weken waren met ups en heel veel downs. Elke dag wel meerdere tantrums die precies nog kunnen toenemen in gradaties!
Eentje is geentje
Zo kan ik heel goed begrijpen dat ouders op zo’n moment in hun leven (én ouderschap) beslissen van het toch maar bij eentje te houden. Ook al is dit nooit in onze gedachten geweest van het bij eentje te houden hoor. Wij spraken al snel van een groot gezin en komen daar heel goed in overeen.
Hebben we het ouderschap ietwat onderschat? Deuh! Mensen dat zeggen dat bij hun alles op rolletjes verloopt en enkel over de rozengeur en maneschijn praten die geloof ik echt niet. Pas op, ik betrap me er vaak op dat ik op social media veel “perfecte” plaatjes zet maar dat doe ik bewust. Ik wil niet met een bleithoofd tijdens of na zo’n helse driftbui van dochterlief verschijnen op Instagram. Wie heeft daar wat aan? Op mijn story’s (op IG) durf ik dan weer wel momenten weer te geven die wat minder positief zijn.
Langs de andere kant is de mama community zo een warme plek. Ik ben er een jaar en half geleden in terecht gekomen. Je krijgt er zo veel steun uit de meest onverwachte hoeken wanneer je eerlijk bent over dit hele gegeven.
Het is maar een fase
Ik troost mezelf met het feit dat dit maar een fase van korte duur zal zijn. Ik zeg dan: “ze zal wel weer een sprongetje maken..” Maar langs de andere kant denk ik dat haar karakter zich heel hard aan het vormen is en dat ze nu al alle grenzen aan het aftasten is om ons te testen.
In mijn hoofd zou dit zich pas rond haar tweede verjaardag voordoen en had ik nu nog de tijd gehad om rustig van mijn zwangerschap te kunnen genieten met een peuter die deze veranderingen helemaal niet lijkt te begrijpen.
Het loopt dus niet altijd zoals we het willen en dat is allemaal ok. Zo lang we in ons achterhoofd houden dat we echt niet alleen zijn die struggelen en dat geen van ons in het bezit is van een handleiding om het allemaal perfect te kunnen doen. Anders zou het toch té gemakkelijk zijn hé?!
We doen uiteindelijk allemaal maar wat en dat is ook best oké.