Lang voor er sprake is van kinderen zeggen we toch allemaal wel eens: “Bij mij zou dat niet waar zijn.” en: “ik zou dat helemaal anders aanpakken!”
Tot dat er kinderen zijn.
Kinderen die wel eens durven tegenspreken en de grenzen proberen af te tasten. Onze dochter van twee zit al vanaf haar 1,5 jaar in de Terrible Two’s én dat kan heel vervelend zijn, vooral wanneer mama ze moet gaan halen in de créche dan. Zo weigert ze haar jas (en nu in de winter + muts & sjaal) aan te doen en loopt ze weg, begint ze te krijsen en spartelt ze met haar hele lijfje tegen omdat ze nog een bom vol energie is.
Ik sta daar dan, met ons zoontje van 7 maand in de maxi cosi -te puffen en te zweten- vol ongeduld want mijn enige doel op dat ogenblik is die twee kinderen in de auto krijgen en naar huis te rijden.
Ze weet goed genoeg dat papa de baas is (dat zegt hij ook geregeld). En ik.. ik wil een mama zijn waarbij ze een schouder heeft en altijd bij terecht kan, voor alles. Maar dat laatste werkt precies heel erg tegen mij nu. Streng durf ik ook wel zijn op de momenten dat het nodig is (en geloof mij, die heeft dat echt wel nodig. Elk kind heeft dat toch nodig? Toch?) maar soms loopt die dus gewoon over mij heen en zo gevoelig als ik ben durf ik dan wel eens een traan laten.
We willen onze kinderen goede normen en waarden leren en zichzelf leren ontplooien maar luisteren is toch stap 1 in het ouderschap he. Hier werken wij dus aan, dag in – dag uit.
Taken verdelen
Nu ga ik vertrekken om onze kleintjes te gaan halen. Onze regel is dus dat mijn vriend ze brengt omdat hij dan aan zijn (thuis)werkdag kan beginnen en ik maak ze wel mee klaar maar kan dan beginnen met de andere taken in huis zoals de was, waar maar geen einde aan komt. Na hun dagje spelen in de créche valt deze taak dan wel op mijn schouders. En al kijk ik er enorm naar uit om ze terug te zien , ik struggle echt met dat gaan halen en maar niet boos te hoeven worden openbaar omdat ze eeeecht niet in de auto wil en dan als gevolg heel de weg ligt te schreeuwen in de auto -gelukkig is het ni ver!-. Elke dag ga ik dan ook met een frisse mind met het gedacht (of de hoop) dat het vandaag wel eens goed zal meevallen, die after créche avonden.. ik had ze mij wel anders voorgesteld. En dan hoor ik mezelf zeggen: het is een fase, het is een fase. Zoals dat alles een fase is é?!
Hoe doen jullie dit? Nog mama’s die ploeteren? (Please zeg me van wel)