Mijn grenzen, dat is iets waar ik regelmatig tegen aan stoot. Ik ben 7 maanden zwanger en ik heb de ene dag weinig tot niets energie en de andere dag sta ik op met energie voor 3. Allé zo voelt dat toch aan.
Neem nu gisteren. Ik stond op na een onderbroken nacht van een paar uurtjes slaap en wist dat het een dag van niks zou worden. Ik sleurde mij doorheen de dag maar Billie had ook een moeilijke dag met veel gezeur en geween dus dat maakte het dubbel zo zwaar. Mijn vriend werkt vanuit de living en dat is ook niet altijd even gemakkelijk momenteel omdat ons dochtertje ook van hem veel aandacht vraagt. Ik zag in de ochtend dat haar linker handje vol met kleine splinters zat. Ook dat nog.. Dokter opgebeld en gevraagd of we met haar konden langskomen omdat we de splinters er zelf niet uit kregen. Mijn vriend nam zijn middagpauze om met haar naar de dokter te kunnen gaan. Zelf heb ik teveel schrik om buiten te komen. Ik ben in deze hele lockdown maar één keer in de vieze realiteit van vandaag gestapt omdat ik op controle moest bij de gynaecologe in het ziekenhuis.
Middagdutje? Ik dacht het niet!
Wanneer ze terug kwamen van de dokter bleek dat alle splinters er wel uit waren maar dat ze heel veel gehuild had. Billie was nog wat over haar toeren bij thuiskomst. Normaal gezien gaat ze slapen na haar middageten en dit tot ongeveer 15:00. Gisteren was dit dus niet het geval en wou ze absoluut nog wat spelen. Ik had me ondertussen in de zetel geploft met het gedacht ook heel even te kunnen rusten of misschien zelfs wat slaap in te halen maar helaas. De dag er na hopelijk een betere dag.
Control-Alt-Delete
Wat een nachtje van 7 uur (!) slaap al niet kan doen. Deze ochtend stond ik op met bakken energie. Billie ging met papa naar beneden zodat ik een frisse douche kon nemen, Amen to that!. Onze dag kon beginnen. Mijn besluit stond vast. Ik moest en zou vandaag den benede helemaal kuisen (voor de Corona crisis hadden we een top-poetshulp maar deze moeten we nu dus even missen). Billie ging buiten spelen met onze hond Pixie en ik kon mijn gang gaan. Ik begon met de ramen, gevolgd door alles af te stoffen en te stofzuigen, om dan te eindigen met het dweilen van de vloer.
Zo rood als een tomaat
Dat was ongeveer de kleur dat ik had na het beëindigen van mijn kuiswerk. Mijn hart bonst in mijn keel en ik moet nu gaan liggen of ze kunnen me straks van de grond rapen. Het is duidelijk, ik heb weer eens te veel hooi op mijn vork genomen en zal dit weer even moeten bekopen. Na een banaantje en 1 liter water (Spa uiteraard) gaat het al iets beter nu ik dit even van me afschrijf. Waarom lukt het me maar niet om mijn energie te leren doseren? Billie slaapt nu dus nu kan ik deze tijd even gebruiken om te bekomen en gewoon echt te recupereren.