Het kan ook anders

We weten nu zo’n dikke week dat we opnieuw een kindje verwachten. Superspannend maar door het verlies van deze zomer is dit heel dubbel. We willen het al van de daken schreeuwen maar we zijn ook voorzichtig omdat we onszelf en ons gezin willen beschermen voor de eventuele pijn die nog zou kunnen komen.

9 oktober

Ik deed een zwangerschapstest die positief was dus ik maakte vrijwel meteen een afspraak bij de dokter om bloed te laten nemen. 2 dagen later zat ik bij de dokter en vertelde ik hem dat ik me heel onzeker voel met dit grote nieuws. Diezelfde avond mocht ik bellen voor de uitslag maar de dokter had nog geen nieuws van het labo toen ik belde. We gingen ’s avonds nog eens er op uit met ons tweeën en gingen naar een optreden van Isolde Lasoen. Heel ontspannend was dat. Opeens kreeg ik een sms’je van een onbekend nummer waarin stond: “Proficiat Siel, je bent 5 weken zwanger!” Zo leuk dat de dokter er toch nog aan gedacht had om dit zo te melden voor we het weekend in gingen. Ondertussen had ik pijnlijke borsten en was ik geregeld misselijk dus de bevestiging van de dokter was de kers op de taart.

Een paar dagen later werden zowel papa als ik ziek en Billie was ook nog niet helemaal genezen (Billie was deze zomer opgenomen met het Adenovirus). Door thuis te zitten en na te denken begon ik me meer en meer onzeker te voelen. Ik maakte nog een afspraak met de dokter om bloed te laten nemen en hij vroeg of ik iets vreemd voelde ofzo maar ik was gewoon ongerust en kon alleen iets meer gerust gesteld worden wanneer ik kon horen dat de hCG waarden gestegen waren.

Later die avond belde ik hem terug op en zei hij dat de waarden mooi in stijgende lijn gingen en de hCG waarden op een week tijd van 500 naar meer dan 5000 zijn gegaan. Ik blijf nog wat voorzichtig in afwachting op de eerste ontmoeting met jou, ons kleintje. De eerste echo staat gepland op maandag 28 oktober in het ziekenhuis. Hopelijk kunnen we tegen dan een mooie hartslag horen en kunnen we je al een beetje bekijken. Ik krijg kriebels in mijn buik als ik denk aan jou.

22 Oktober

Na een dikke week ziek te zijn terug gaan werken en heb het gevoel dat mijn lichaam zoveel energie nodig heeft waardoor ik nu wat gas moet terugnemen. Vanavond is het avondschool (ik volg sinds September elke dinsdagavond les Digital Marketing) en ik zal voor de 2de keer een les moeten missen waardoor ik geen les meer ga hebben tot het 1ste examen in november. Het is hier weer van wikken en wegen maar ik denk nu niet alleen voor mezelf maar ook voor jou. Ik wens zo hard dat je gezond mag zijn en dat we over een week kunnen vaststellen dat het allemaal goed verloopt.

D-day!

Ja zo voelde het wel. Ik had zenuwen, kon niet goed slapen .. net terug van het ziekenhuis. Omi ging mee omdat papa zelf een afspraak had voor zijn schouder die binnenkort geopereerd moet worden. Steun kon ik wel gebruiken.
Eens binnen bij de assistente gynaecologe was ik al wat meer op mijn gemak. Ik mocht plaatsnemen op de tafel en ze deed een inwendig onderzoek. Ze zocht even maar vond een mooie holte in de baarmoeder en vroeg me of ik dat vlekje daar zag. “Dat is het hartje mevrouw”, de tranen die daarna volgden waren van pure opluchting. Het eerste wat in me opkwam was OEF! Het hartje klopt! Het baby’tje leeft. Zo blij. Ik kan het even niet goed omschrijven. Na de afspraak moest ik nog langs het labo voor een urinestaal en een bloedafname en de volgende afspraak zou ongeveer op 12 weken zijn.

We zijn in blijde verwachting lieve schat! Je bent zo zo welkom!

17 November, damn you hormones! ?

Mijn buik groeit maar mijn onzekerheid ook.. Morgen toch nog maar eens naar de dokter. Die zal ook denken.. Maar het is nog 3 weken wachten vooraleer we je terug kunnen zien op de echo en zo lang kan ik echt niet wachten om te weten of alles nog goed verloopt. Ik weet goed genoeg dat hij niets anders kan doen dan bloed afnemen en kijken of mijn hCG waarden nog steeds mooi stijgen. Maar ik maak toch een afspraak om mezelf wat op te peppen denk ik. Intussen heb ik ook een afspraak gemaakt bij de vroedvrouwen van de Wolk en dit is volgende week maandag. Hopelijk kan ik daar wat praten over de onzekerheid waarin we nu leven. Want dat is het echt.

Hopelijk stel je het daar goed in mijn intussen echt wel dikke buik. Al een geluk dat de winter in aantocht is en dat ik die buik met een dikke trui wat kan verbergen want we willen het echt nog niet te gauw de wereld in sturen net omdat we er al zo veel mee in ons hoofd zitten. Wat steun zou langs de andere kant wel goed doen maar toch.. nog even wachten. De grootouders zijn wel allemaal op de hoogte van ons toekomstig mini’ke. Zo moeten we in intieme kring toch al niet te hard meer op onze lippen bijten want het is niet gemakkelijk, verre van.

Er zijn dagen dat ik mezelf leeggezogen voel en niks energie heb. En andere dagen wil ik schreeuwen dat Billie grote zus gaat worden!

20 November

Ik stond vandaag met de late tot 21u. Op zich niets speciaals alleen kwam ik thuis en had ik steken in m’n buik. Later ging ik naar de wc en ik zag dat het niet goed was.. donkere kleur in m’n broek. Wenen, paniek, ongerustheid.. Ik riep papa erbij en zei dat ik naar de vroedvrouwen van de Wolk moest bellen. Het was Linde aan de lijn. Haar kende ik nog niet maar ze was super lief en begripvol. Nét wat ik in die situatie nodig had.

Ze stelde voor dat ik naar het verloskwartier zou bellen en vragen wat zij voorstellen. Beter eens te veel bellen of gaan dan eens te weinig hè. Dat is echt zo. De mevrouw van het verloskwartier wist me te zeggen dat ik via spoed zou moeten komen omdat ik nog geen 3 maanden ver ben. Volgens de telling zou ik zo’n 11 weken ver zijn. Er was geen gynaecologe of assistente aanwezig in het ziekenhuis maar mijn eigen dokter was wel van wacht.

Eens op spoed kregen we te horen dat heel de spoed vol lag maar ik mocht plaatsnemen in de wachtruimte. Papa en je zus waren mee want ik kon het gedacht dat ik slecht nieuws zou moeten krijgen niet onderdrukken.. dat zou ik zeker niet alleen kunnen dragen. Tenslotte zijn we hier allemaal even hard bij betrokken. De spoedarts belde met mijn gynaecologe en zij was er precies toch wel gerust in dat er niets zou zijn. Ze wou me morgenvroeg terug zien. Ik weet niet of ik iets ga kunnen slapen.. Er spookt zoveel door m’n hoofd.

Vanmorgen kon ik niet vroeg genoeg in het ziekenhuis zijn. Snel Billie afgezet in de crèche en hup naar Mechelen.
Weer een assistente die ons te woord stond. Ze deed een uitwendige echo gevolgd door een inwendige. “Kindje beweegt heel mooi, het hartje klopt goed en er is op het eerste zicht genoeg vruchtwater. Niets om je echt zorgen om te maken zei ze.” Ze dacht eventueel aan een blaasontsteking omdat je dit heel anders kan doormaken wanneer je zwanger bent Maar dit bleek ook niet het geval te zijn). Volgende vrijdag is de 12 weken echo en hoogstwaarschijnlijk nemen ze dan ook bloed om de NIPT te kunnen doen.

Vandaag vertelde ik ook op het werk dat we in blijde verwachting zijn. Eindelijk! Het werd echt wel moeilijk om te zwijgen op het werk.

Einde eerste trimester

3 maand zwanger: Gaan werken, thuiskomen en slapen. Zo zien mijn dagen er tegenwoordig grotendeels uit. Voor niets heb ik nog energie over. Gisteren waren we nog in de wolken. We kregen de uitslag van de NIPT en nu bleek alles ok was én we kregen te lezen dat je een jongen bent! Een kleine broer voor Billie!!

Hoge pieken en diepe dalen

Het contrast kan niet groter zijn nu ik een paar uur geleden wakker werd met helder bloedverlies. Paniek! Ik dacht nog te gaan werken omdat we maar net met genoeg waren om met de ochtend zorgen te starten maar het gaat niet. Mentaal zit ik weer in een gigantische dip en ik wil antwoorden. Zodra het 08:00 is bel ik naar de dokter en hopelijk mag ik dan langs het ziekenhuis om alles te laten checken. Dit doen we niet voor ons plezier, echt niet, maar op deze manier loop ik de muren op. Ik ben nu bijna 14 weken zwanger en mijn buikje is al goed zichtbaar. Wat als het dan toch nog misloopt? We dachten dat we uit de gevarenzone waren en nu dit?

Net terug van (weer maar eens) een bezoek aan het ziekenhuis. Assistent gynaecologe heeft me onderzocht en je bewoog goed, je hartje was ook mooi aan het kloppen dus ze zag niet echt een directe oorzaak van het bloedverlies. Ze vertelde me dat het kan zijn dat dit gedurende heel de zwangerschap wel wat kan sluimeren. Wat was me dat verschieten .. het begin van mijn vorige miskraam was exact zo begonnen dus er gingen al verschillende alarm bellen rinkelen. Billie had ook een rotslechte nacht met heel veel gehuil en geschreeuw (tandjes, snot, of..) dus we hadden onze nodige afleiding ook wel gehad maar als we haar afgezet hadden in de crèche, voor we naar het ziekenhuis gingen, zeiden we nog tegen elkaar hoeveel schrik we hadden. We kunnen er dan wel niet altijd over praten maar ons gevoel is wel hetzelfde.

11 December

De gynaecologe zette me een weekje thuis om te rusten. Maar eerlijk? Ik zie het niet goed meer zitten om te werken. Het valt me een pak zwaarder dan gedacht aangezien ik bij mijn eerste zwangerschap perfect tot 6 maand heb kunnen blijven werken. Deze keer is alles anders. Jij bent anders, zo’n levendige echo’s had ik nooit eerder gezien trouwens! Mijn lichaam is anders en mijn gevoel ook.

Morgen toch maar naar de dokter. Voel me zo futloos en heb nog altijd bloedverlies. Minder dan gisteren maar het blijft eng. Ik wil kunnen genieten van dat kleine wondertje dat in me groeit maar voorlopig is daar helemaal nog geen sprake van. Ik hoop dat mijn huisarts mijn klachten serieus neemt en er iets aan gedaan kan worden want op deze manier loop ik de muren op van de onzekerheid waarin we nu leven. Waren we al maar een paar maand verder..

Intussen moest ik van het werk naar een arbeidsgeneesheer. Deze wist me te vertellen dat ik vrijgesteld was van heffen en tillen. Waarop ik zei dat ik dan mijn job niet meer kan uitoefenen maar dat laatste begreep hij blijkbaar niet zo goed. Wist hij wel wat onze job inhoud? Normaal gezien werken wij in de zorg tot zes maanden zwangerschap dus ik zou moeten werken tot 14 maart 2020.

Tot even geleden droomde ik van een babymoon met ons drietjes en met jou in m’n buik. Nu durf ik daar zelfs niet maar aan te denken. Ik plan zo weinig mogelijk zodat ik me alleen op rust en herstel kan focussen.

Eenzame nacht

Papa werd vandaag geopereerd aan zijn schouder. Een operatie die al lang op de planning stond maar waarvoor we tot voor kort geen goede moment voor vonden. Verbouwen, zwanger, papa’s operatie aan zijn been, terug zwanger, .. Is daar eigenlijk wel een goed moment voor? Nu ben ik al een week thuis gezet om het wat rustiger aan te doen want heb met momenten heel veel last van steken in de buik.

Daarnet op bezoek geweest bij papa. Ik vrees dat er nog veel pijn zal volgen. Billie met 39,5 graden koorts gaan ophalen in de crèche en zo is het altijd wel iets zeker.. Hopelijk kan Billie morgen naar de crèche en kan ons plan gewoon doorgaan. Ik ga papa ophalen in het ziekenhuis van zodra hij daar weg mag en om 16:30 heb ik een afspraak met Lore van De Wolk om nog eens naar dat mooie hartje van jou te luisteren. (Iets om naar uit te kijken dus!)

Papa is dan wel geopereerd maar zijn herstel moet nog beginnen en dat beloofd behoorlijk pittig te worden.

Buikgevoel

Het valt me zwaar. Regelmatig heb ik nu een pijnlijke buik en steken dus ik weet dat mijn lichaam schreeuwt om rust maar Billie is nog steeds niet 100%. Ze moet 3 maal per dag aerosolen, dat zou moeten maar dat lukt niet goed. Voor mij zijn de dampen niet goed en papa heeft de kracht niet, door zijn operatie, om Billie goed vast te houden wanneer ze aerosolt.

Soms heb ik er echt genoeg van. Alles komt nu op mij terecht. Als Billie in en uit bed moet, een nieuwe pamper nodig heeft, .. Hoe alleenstaande ouders dat doen weet ik niet maar dit is echt niets voor mij. Ik tel de dagen af naar een iets mobielere papa zodat ik terug wat meer hulp kan krijgen want ik heb het gevoel dat ik stilletjes aan op aan het raken ben. Tijdens de nacht kan ik moeilijk slaap vinden. Dit had ik mijn vorige zwangerschap ook. Overdag is er geen tijd om te slapen want ze zeggen wel “slaap als de baby slaapt” maar dan is het net de moment om dingen te doen dat ik niet kan doen als ze veel aandacht nodig heeft.

Het klaag uurtje zit er weer op. Het is nu zondag 22 december 05:15 en ik lig alweer uren wakker. Soms denk ik, ik mag niet klagen want we hebben het goed. We hebben een gezond kindje van 15 maanden rondlopen en we kozen er zelf voor om ons gezin uit te breiden.. En toch klagen! Het ouderschap is gewoon geen rozengeur en maneschijn zoals er in heel ons leven ups en downs zijn. We moeten hier gewoon door en proberen van alle mooie momenten (zo zijn er massa’s) in te kaderen zodat we weten waarvoor we het doen.

28 december

Zestien weken zwanger en ik voelde je zonet voor het eerst bewegen in m’n buik! Ik heb aan papa gevraagd of hij wou voelen en hij voelde het ook. Zalig! Ik kan echt niet beschrijven hoe goed dit voelt nu. Na alles.

Ik denk nog heel vaak aan de tegenslag die we eerder dit jaar hebben moeten dragen (het was echt een jaar om snel te vergeten) maar ik kijk zo uit naar het nieuwe jaar dat zal volgen.

2020, I’m ready for ya!