Een verzwegen droom

1 juli 2019

Yes!! We verwachten een tweede wondertje! Ons geluk kon niet op. Al snel na de geboorte van ons eerste dochtertje Billie besloten we niet te lang te wachten vooraleer we een volgend kindje wouden.

Het zwanger worden lukte vorige keer verrassend vlot waardoor we er nu ook niet direct een probleem van maakten en voila, een 9 maanden na de geboorte van B. was het al zover.

We maakten een afspraak met de huisdokter om bloed te laten nemen en hij bevestigde dan ook de zwangerschap.

Eind augustus zouden we het goede nieuws kunnen vertellen tegen alle nieuwsgierige oren, in het najaar zouden we op babymoon gaan en eind dit jaar tegen de feestdagen zou ik thuis zijn in zwangerschapsrust (in de zorg sector word je op 6 maanden thuis gezet).

Na zo’n 6 weken werd ik geregeld misselijk en dit niet alleen ’s ochtends. Ik kwam ondertussen ook een tweetal kilo bij en voelde me voor de rest wel goed. Uiteindelijk was ik nog geen jaar uit dat zwanger zijn dus ik pikte de draad gewoon terug op. Geen alcohol drinken was trouwens écht geen probleem dus dat maakt het al iets gemakkelijker.

Onze eerste echo stond gepland op dinsdag 30 juli dus in tussentijd was het in spanning afwachten om het hartje van ons kleintje te kunnen horen.

20 juli 2019

De ochtend na de trouw van een bevriend koppel merkte ik wat bloed in mijn broek. Ik suste mezelf met het gedacht dat dit innesteling bloed was. Dit komt vaak voor en heb dit bij de vorige zwangerschap ook voorgehad.

21 juli 2019

Het bloed werd opeens helder en dunner. Toch maar eens naar De Wolk gebeld om te vragen of dit nog wel ok was. De vroedvrouw stelde me gerust maar zei wel een afspraak te maken met de gynaecoloog in het ziekenhuis maar omdat het zondag was moest ik dus even wachten.

22 juli 2019

Afspraak gemaakt met de assistent gynaecoloog en ik mocht zo snel als ik kon langskomen. Ondertussen was de bloeding minder maar ik wou toch wel zekerheid dat alles wel ok was en aangezien ik pas de week erop mijn eerste afspraak had kon ik best even gaan.

In het ziekenhuis deden ze een inwendige echo en er was een vruchtzakje te zien maar niet meteen een vruchtje. Ze zei dat het misschien nog wat vroeg was en dat het kan dat we de week erop meer te zien zouden krijgen. Ze zei er ook bij dat het 50/50 was dat het goed kon komen maar ik moest voor alle zekerheid wel bloed laten nemen bij het labo.

’s Avonds mocht ik bellen voor de uitslag en de hCG waarden in mijn bloed waren in orde. Moest het zijn dat ik een hardere bloeding zou krijgen mocht ik wel terugkomen om het nog eens te laten nakijken.

23 juli 2019

Die dag moest ik gaan werken met de vroege maar wanneer ik om 05:30 opstond kon ik bijna niet op mijn benen staan. Ik had heel veel bloedverlies en voelde me suf. Na me ziek te bellen op het werk maakte ik een afspraak bij onze huisdokter en kroop ik terug in bed, zo misselijk dat ik me toen voelde.

De dokter zei me dat mijn bloeddruk veel te laag was, waarschijnlijk door zoveel bloed te verliezen en ik moest zoveel mogelijk rust nemen. Hij schreef me tot het einde van de week thuis.

24 juli 2019

Ik liep de muren op door de onwetendheid. Je misselijk en zwanger voelen en dan op de wc gaan zitten en zoveel bloed zien gaf kortsluiting in mijn hoofd, ik was zo in de war.

Doordat ik zo ongerust was belde ik terug naar de gynaecoloog in het ziekenhuis waarna ik direct moest vertrekken om terug op controle te gaan.

Ik mocht eerst terug bloed laten afnemen zodat de assistente de uitslag nog kreeg voordat ze naar huis moest. Ze deed terug een inwendige echo waarna ik aan haar gezicht al zag dat het niet goed was. De vruchtzak was helemaal plat dus ze concludeerde dat het geen goede zwangerschap was. De telefoon ging, het labo wist te zeggen dat de hCG-waarden al met de helft gezakt waren. Ze zei ook dat er nog heel veel bloed in de baarmoeder zat dus waarschuwde me dat ik niet moest verschieten dat dit nog een tijdje kon nabloeden. Volgens haar kregen één op de acht vrouwen daar ooit mee te maken. Ik kreeg de vraag of ik pilletjes wou nemen zodat mijn lichaam het vruchtje sneller zou uitscheiden maar dit weigerde ik omdat dit mijn baarmoeder zou laten samentrekken en ik had daar na mijn vorige bevalling al zo van afgezien. Het zou dus spontaan en natuurlijk gebeuren. Wanneer en hoe zou ik dan wel ondervinden. Ik was toen zo’n 9 weken ver.

Bij het naar buiten stappen drong het pas echt tot me door. Geen zus of broer voor Billie. We praatten heel de weg lang over dat de natuur er zo over besloten heeft en dat het beter zo is, dan een ziek kindje.. We hadden het beide moeilijk. Ik merkte dat ik er vooral heel veel nood aan had om erover te praten. De vraag was alleen: Met wie? Ik kon niet direct bedenken wie er nog een miskraam gehad heeft. Bah, een vies woord vind ik dat! Tot vandaag krijg ik dat woord heel moeilijk uit mijn mond.

Diezelfde week nog kreeg ik een soort van weeën, niet constant maar wel heel pijnlijk. psychisch ging het al bij al nog redelijk goed al had ik wel heel veel last van die verdomde hormonen die nog in mijn lijf zaten. Ik kon uit het niets heel hard beginnen huilen.

Heel de week probeerde mijn vriend en ik dingen te doen zodat we er niet te veel aan hoefden te denken.

30 juli 2019

D-day. Of wat deze dag zou geweest zijn, onze afspraak voor de eerste echo. Deze afspraak ging gewoon door omdat de gynaecologe moest bekijken hoe het verder zou verlopen. Weer een inwendige echo.. Op het scherm was te zien dat mijn baarmoeder leeg was. Ik voelde me opgelucht, er hoefde geen operatie meer te volgen omdat de natuur mooi zijn werk gedaan had. In het slechtste geval had ik een curretage moeten laten doen maar daar keek ik heel hard tegenop na dokter Google wat te raadplegen.

Nu zijn we ondertussen een drietal weken verder en ik kan zeggen dat het beter gaat. Zowel mentaal als fysiek.

Ik schrijf deze blog omdat ik er zo van verschoten ben wat een taboe dit onderwerp de dag van vandaag nog steeds blijkt te zijn. Sinds ik mijn verhaal openlijk deel (en dit vooral omdat ik er zelf zo’n behoefte aan heb) hoor ik zo veel vrouwen die hier in het verleden al mee te maken hadden. Zowel vrouwen die dicht bij me staan als vrouwen die wat verder van me leven. De verhalen dat ik nu hoor gaan van vrouwen die een miskraam hadden toen ze een paar weken ver in de zwangerschap stonden tot vrouwen die al op het einde van hun zwangerschap waren. Nu krijg ik te horen dat ik nog jong ben of dat ik Billie toch heb of dat ik helemaal nog niet ver in de zwangerschap was.. Ik walg er gewoon van. Dit was dan nog wel geen écht kind maar voor ons was het de droom van een volgend kindje. Vanaf de positieve zwangerschapstest hoorde het kindje al bij onze familie. Het is en blijft een verlies.