Twee weken was ze al ziekjes. Na een bezoekje aan de dokter bleek ze valse kroep en nét geen oorontsteking te hebben. Billie is in haar één jarig bestaan nog niet echt ziek geweest op wat hoesten na. We gaven twee keer per dag aerosol (of dat probeerden we toch) want eerlijk, welk kind vind dat nu leuk?
Na alles geprobeerd te hebben besloot ik toch maar eens een afspraak met de pediater in het ziekenhuis te maken.
De dag van de afspraak gaf ze over, kon ze niet op haar benen staan en was er weinig mee aan te vangen. Chance dat ik die afspraak net die ochtend had want anders had ik via spoed binnengegaan..
Eens we binnen mochten besloot de dokter vrijwel meteen om haar te laten opnemen omdat ze tekens van uitdroging vertoonde. Tranen kreeg ik in mijn ogen omdat je op dat moment denkt “wow, mijn kind gaat hier in dat ziekenhuis moeten blijven” en wat dan met het werk, opvang..
Ze namen bloed en staken een infuus met vocht. Op dat moment was ze zo lam dat ze hier niet veel last van gehad heeft. De verpleging kwam redelijk snel met de uitslag van het bloed. Billie had het adenovirus. Ik had daar nog nooit van gehoord dus snel even gegoogled. Ze had maag-darm én luchtwegen problemen dus daardoor was ze zo suf. We waren dat moment vrijdagnamiddag en ze zeiden dat ze zeker tot na het weekend moest blijven.
De papa bleef de eerste twee nachten slapen omdat ik heel het weekend met de vroege stond in het rusthuis. Zondag (de laatste nacht) bleef ik dan bij haar. Ondertussen was het infuus uit dus sliep ze al wat beter, ik kon niet klagen over een goede nachtrust in dat grote nieuwe ziekenhuis.
Nu zijn we bijna een week verder en ze is beter, ze mag alweer naar de crèche dus dat lost ons opvangprobleem al wat meer op.
Mijn lief heb ik bijna niet gezien de afgelopen dagen omdat we elkaar steeds hebben afgelost maar we gaan een leuk ontspannen weekend tegemoet zodat we even wat meer tijd in het samen zijn kunnen steken. Iets om naar uit te kijken dus!