Vóór mijn eerste zwangerschap (in 2018) stond de weegschaal al jaren pil op 68kg. Desondanks dat buikje waar ik sinds mijn pubertijd al wel eens last van had (in de zomer wat minder dan in de andere seizoenen) was ik met dat cijfertje wel redelijk ok. Op het einde van mijn zwangerschap van Billie woog ik een Dikke 25kg meer dan voordien. Ik hield heel veel vocht op de laatste maanden en dat ging er dus redelijk goed weer af, op die 8 kg na.
Mijn tweede zwangerschap in 2019 was een emotionele rollercoaster waarin ik alweer wat bijkwam en daarna weer afviel omdat de zwangerschap niet lang heeft mogen duren.
Nu, tijdens mijn derde zwangerschap kwam ik alweer veel bij waardoor de weegschaal vanmorgen 92,5kg aangaf. Op zich doet dit getal me niet veel. Wetende dat er een gezond kindje in me groeit en zwemt in heel veel vruchtwater. Al krijg ik wel heel veel reactie over mijn -toch wel- serieuze buik. Dat laatste vind ik lastiger aangezien ik altijd wel wat onzeker ben geweest over mijn lichaam.
Mijn lichaam was elke zwangerschap anders en zal nu ook wel even de tijd nodig hebben om terug wat in evenwicht te geraken. Ik ga het de tijd geven dat het nodig heeft en intussen ben ik zo dankbaar dat ik in dit lichaam mensjes kan laten groeien en vooral met dit lichaam die mensjes op de wereld kan zetten want ik ben me er heel erg van bewust dat dit niet voor iedereen onder ons zo vanzelfsprekend is.
Als laatste wil ik het nog even hebben over striemen. Ondertussen kan ik de tel niet meer bijhouden maar ik kan wel stellen dat ze heel aanwezig zijn in mijn onderbuik en thv mijn lovehandles. Ik heb het hier heel even moeilijk mee gehad maar heb besloten om ze te omarmen. Ik ben nu eenmaal een mama en dat hoef ik niet te verstoppen, zelfs niet volgend jaar in mijn bikini op het strand (I wish).