Naar mate de komst van ons zoontje nadert, zit ik weer veel met onze vorige afgebroken zwangerschap in m’n hoofd. Ik zie onze zoon helemaal niet ‘ter vervanging’ van.. want ik weet ook helemaal niet hoe het zou geweest zijn moest het wel goed gelopen zijn. Omdat we ook nog niet wisten wat het zou worden (een broertje of zusje voor Billie) weet ik ook niet goed wat we nu juist missen. Ik weet dat het niet goed is om daar bij stil te blijven staan maar soms is het echt heel moeilijk. En omdat ik snel terug zwanger was lijkt het misschien voor de buitenwereld dat alles dan wel ok zal zijn.
Een tijdje terug moest ik op een vragenlijst invullen hoeveel kinderen ik had. Eentje duidde ik aan. En de vraag erop was hoeveelste zwangerschap dit is. Ik slikte het weg en moest dus 3de aanduiden. Dat was de moment dat het nog maar eens tot me doordrong dat we iets kwijt waren. En dat ik dit blijkbaar toch nog niet helemaal verwerkt heb.
Wanneer zal ik dit verwerken en hoe gaat dat in zijn werk? Geen idee maar ik geef mezelf en ons gezin de tijd om te recupereren en om alles er beetje bij beetje bij te nemen.
Door de semi-lockdown krijg ik de kans van Billie fulltime bij mij te hebben, dit is zwaar aangezien ik intussen zeven maanden zwanger ben en ik soms nog denk dat ik hetzelfde kan dan een niet-zwangere versie van mezelf maar daar moet ik me helaas in teleurstellen. Af en toe zegt mijn lichaam gewoon even halt en daar probeer ik naar te luisteren dus we nemen onze tijd om alles op een rustig tempo aan te pakken.